Macht, leugen en lafheid

“De essentie van het brede onbehagen is …”

Column “Macht, leugen en lafheid” van prof. Bob Smalhout.
Verscheen in De Telegraaf van 21 nov. 2009, pag. T9.

21-11-2009

Na jaren van politieke ellende begint het kennelijk bij veel landgenoten door te dringen dat de bijna ontelbare maatregelen, uitspraken, plannen en beloften van onze overheid de onbetrouwbaarheid bezitten van het Nederlandse weer. Vandaar de panische angst van de meeste politici voor verkiezingen, voor een volksreferendum in combinatie met een stage groei van het aantal potentiële stemmers op de PVV, de partij van Geert Wilders. De essentie van het brede onbehagen (door het politieke establishment altijd minachtend ‘onderbuikgevoelens’ genoemd) is de groeiende vrees steeds meer door de overheid in ons privéleven te worden aangetast. Hadden wij kortgeleden te maken met het ministerie van Financiën dat grote bedragen uitkeerde aan criminelen die gestolen financiële privé-gegevens in de aanbieding hadden, thans worden wij overvallen door de minister Eurlings (CDA) van Verkeer en Waterstaat, met een uitgebreid plan om autokilometers te gaan registreren en te belasten via in de auto geplaatste monitoren. Niet alleen dat er van deze kastjes ruim negen miljoen nodig zijn, maar bovendien moeten ze worden ingebouwd. En dat alles kost miljoenen.

De automobilist wordt verantwoordelijk voor het goed functioneren van zijn elektronische bewaker. Defecten moeten onmiddellijk worden gemeld aan de overheid, die dreigt met hoge boetes en zelfs gevangenisstraffen. Hoe die gemiddelde burger te weten moet komen of het apparaat goed werkt, wordt niet vermeld. Ook niet wat er gebeurt bij diefstal. Maar het meest benauwende is wel dat de overheid via dit systeem van iedereen kan weten waar en wanneer hij of zij zich bevindt. Om deze pil wat te vergulden wordt erbij verteld dat de files door het systeem zouden verminderen, dat de reistijd dus korter wordt en dat er minder ongelukken zullen gebeuren, met cijfers achter de komma alsof het zuivere wiskunde is. Maar die bedrieglijke psychologische techniek kennen we zo langzamerhand wel. Minister Klink (CDA) van Volksgezondheid doet hetzelfde, maar dan met zijn eigen stokpaardje, het ‘elektronisch patiënten dossier.’

Het rekeningrijden heeft al een lange voorgeschiedenis en vele ministers hebben er al hun tanden op stukgebeten. Zoals Kroes, die in 1989, als minister van Verkeer en Waterstaat, ’tolheffing’ voorstelde. Haar opvolgster Maij-Weggen (CDA) had in 1991 voorstellen voor zowel een spitsvignet als voor een carpoolstrook. Jorritsma (VVD) kwam met het wetsvoorstel ‘rekeningrijden’ en Netelenbos (PvdA) bedacht de elektronische tolpoorten. Alle projecten liepen vast op het enige wat de geplaagde bevolking kan doen, namelijk het torpederen van wat in de politiek ‘een sociaal draagvlak’ wordt genoemd.

Kwartje

Doch, al die nooit uitgevoerde grootscheepse plannen hebben wél vele miljoenen belastinggeld gekost. Alleen ex-minister Netelenbos heeft er de onsterfelijke bijnaam van ‘Tineke Tolpoort’ aan overgehouden. Ook is een onaangename maatregel van de socialist Wim Kok, als bewijs van onbetrouwbaarheid van politici, voor altijd in het collectieve geheugen van onze burgerij blijven hangen. Hij voerde in 1991 het beruchte ‘kwartje van Kok’ in. Het zou een tijdelijke maatregel zijn: ƒ 0,25 extra per liter benzine, om een gat in zijn begroting te dichten. Nu, na achttien jaar, betalen we nog steeds dat kwartje van Kok. Maar het meest vrezen de Nederlanders de continue aantasting van hun privéleven. Dat wordt zeer sterk gevoeld door mensen die bewust de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt.
Alle maatregelen van de Duitse bezetter berustten destijds op een perfecte registratie en documentatie. Hierdoor was voor de nazi’s het oppakken, transporteren en vermoorden van onze Joodse medeburgers, een fluitje van een cent. De overheid was in de jaren dertig zó verzot geweest op perfecte bevolkingsregistratie, dat wij als eersten in Europa daarvoor gebruikmaakten van elektromechanische computers, het Hollerith-systeem. Een ponskaartenmachine, uitgevonden door Hermann Hollerith in 1884 en geproduceerd door de Amerikaanse firma IBM.

Zonder de Hollerith-apparaten van IBM was de uitroeiing van miljoenen Joden veel moeilijker geweest. De Nederlander die in ons land verantwoordelijk was voor die perfecte registratie en organisatie was Jacobus Lambertus Lentz, hoofd Rijksinspectie der Bevolkingsregistraties en uitvinder van het destijds beruchte persoonsbewijs (identiteitskaart), dat vrijwel niet te vervalsen was. Zijn lijfspreuk luidde: “Registreren is Dienen.” Zijn ideeën over blinde dienstbaarheid hebben meer dan 102.000 Joodse Nederlanders het leven gekost.

Hackers

Dat het diepe wantrouwen van de oorlogsgeneratie tegen massale bevolkingsregistraties voor welk doel dan ook, nog steeds diep verankerd is, werd op 5 november jongstleden vermeld in het dagblad Trouw in een artikel over hackers die moeiteloos computercodes konden kraken. Een als ‘Henk’ aangeduide professionele hacker, die als software-ontwikkelaar de veiligheid van websites onderzoekt, vindt wekelijks tussen de veertig en honderd elektronische lekken bij de overheid, bedrijven en andere organisaties.

De grondgedachte bij al die grootschalige registratiesystemen is de diepgewortelde wens van de meeste politici om macht uit te kunnen oefenen. Daar wordt vaak alles aan opgeofferd. Maar zodra een groot deel van de bevolking de voet dwars zet en NEE roept, veranderen vele politici in laffe kleinzielige mensen die in staat zijn hun mening binnen 24 uur compleet te herzien. Een klassiek voorbeeld was deze week de minister van Wonen, Wijken en Integratie, Eberhard van der Laan (PvdA), die nog onlangs arrogant weigerde om aan Wilders (PVV) gegevens te verschaffen over de kosten van de massale niet-westerse immigratie. Drie dagen geleden, met de hete adem van diezelfde Wilders in zijn nek, sprak Eberhard deze briljante volzin: “Wij (PvdA), waren vrij onnozel om niet in te zien dat je voor het slagen van integratie wél eisen moet stellen. We lieten de Nederlanders in de kou staan.” Er bestaan dus nog steeds wonderbaarlijke genezingen die medisch niet te verklaren zijn. Nu Eurlings nog. Zou voor hem Lourdes een optie zijn?